De eerste week

Hey allemaal, kia ora!

Kia ora betekent hallo of welkom bij de Maori's, de oorspronkelijke bevolking van Nieuw Zeeland.

Hier komt de eerste update uit Nieuw Zeeland. Het is hier nu half 8 's avonds en ik zit op de laptop van een vrouw die ik heb ontmoet in de telefoonwinkel toen ik op zoek was naar een simkaart. Maar daar vertel ik zo meer over.

Een week geleden begon mijn avontuur op Schiphol. De vliegreis was prima, lekker veel filmpjes gekeken en om 6 uur 's ochtends (voor m'n gevoel 12 uur 's nachts) kwam ik aan in Hong Kong. Aangezien ik 13 uur had ben ik de stad ingegaan, ze hebben namelijk een treinverbinden van 24 minuten tussen het vliegveld en het centrum van de stad. Het was de eerste keer dat ik Azie zag en ik moet zeggen dat ik die bergen met al die begroeiing heel mooi vond om te zien zo uit de trein. Ik kwam om half 7 aan in de stad dus het was nog heel erg stil. Het was heel gaaf om er doorheen te lopen, omdat er zo'n sfeer hing van een hele grote, drukke stad die langzaam aan het ontwaken is. In het begin van m'n wandeling hoorde ik de vogels fluiten en rook het heel lekker en langzaam aan begon het leven in de stad op gang te komen en werd dat vervangen door het geluid van auto's en de stank van benzine. Het is ook een gave stad om te zien, de architectuur is heel erg anders dan die van ons in Europa (zoals je kunt zien op de foto's) en natuurlijk alle borden met die Chinese tekens ook.

De vlucht naar Nieuw Zeeland heb ik vooral geslapen dus dat ging snel voorbij. En toen was ik er EINDELIJK, 35 uur is wel echt een hele lange reis. De mensen in dit land zijn verschrikkelijk vriendelijk en behulpzaam. Als je in een winkel bent dan vragen ze altijd: Hello, how you're doing? en ze proberen je altijd zoveel mogelijk te helpen. Ook ruikt het hier heel erg lekker en smaakt het water heerlijk.
Na twee dagen in een hostel aan het strand vlakbij Wellington te hebben gezeten ben ik met de bus naar Hastings gegaan, een busreis van 4 uur, maar leuk om te doen omdat het de eerste keer was dat ik wat van het landschap kon zien. Het waren vooral hele mooie, glooiende groene heuvels waar ik door heen reed.

In Hastings was ik van plan om te gaan werken, maar doordat het de afgelopen tijd meer geregend heeft dan normaal begint al het seasonal work pas begin november, dus ik denk erover om eerst nog 3 weken rond te gaan reizen en dan terug te komen. De eerste nacht hier zat ik in een hostel die The Rotten Apple heet, maar die was niet zo'n succes. Ik sliep op een slaapzaal met 9 jongens als enige meisje en voor de rest was get niet zo'n mooi hostel en een beetje viezig, dus na 1 nacht besloot ik een andere te gaan zoeken. Ik zit nu in de Eco Lodge en die is veel beter. Het heeft een grote tuin dus je wordt 's ochtends wakker met het geluid van ontzettend veel vogeltjes die aan het fluiten zijn. Ik heb nog nooit zoveel verschillende vogelgeluiden gehoord als hier, er is zoveel variatie en het zijn er zoveel! Ook veel die ik bij ons nog nooit gehoord heb. Het is heel mooi om te horen en je wordt er heel rustig van. Ik heb ook een Duits stel ontmoet waar ik veel mee optrek. Een meisje, Josi, van 19 jaar en een jongen, Manuel, van 22 jaar. Met hun heb ik gister een wandeling naar Te Mata Peak gemaakt en dat was heel mooi, het deed me denken aan de Shire uit Lord of the Rings. Vandaag ben ik met ze naar de Farmers Market gegaan, een markt waar live muziek is en waar allemaal stentjes staan waar ze je allemaal dingen laten proeven, ook al kun je niks kopen. Ik begin er nu aan te wennen om alleen te zijn en het is fijn dat ik leuke mensen heb gevonden om dingen mee te ondernemen.

Dan wil ik jullie nog het verhaal over Pam vertellen. Nadat ik wegging uit de Rotten Apple ging ik langs de Spark winkel, dat is de grootste telefoonprovider hier in NZ, en ik werd daar geholpen door een hele aardige vrouw. Ik had m'n rugzak op en mn boodschappen in een plastic tasje dat er uitzag alsof het elk moment kon scheuren (ik moet nog een stevigere tas fixen), dus de vrouw was een beetje bezorgd of ik daar wel mee kon lopen. Ze vroeg waar ik heen ging en ik noemde de straat van de Eco Lodge, wat een half uur lopen of zoiets is. Toen begon haar eerste goede daad: ze was in een half uur klaar met werken en dan kon ze me wel even langs brengen zodat ik niet het risico liep dat m'n tas onderweg zou scheuren. Dus ik zat in het kantoor van de Sparkwinkel met allemaal aardige mensen en wat te drinken, dus dat was allemaal hartstikke fijn. En toen kwam Pam, dat is haar naam, met een simkaart aanzetten (ik had er nog geen gekocht) en die stopte ze in m'n telefoon en ze zette er wat gratis dingen op en toen gaf ze hem aan mij, dus toen had ik opeens een simkaart met een maand gratis en voor 12 maanden gratis 500 extra mb's per maand gekregen. Daarna gaf ze me een lift en liep ze mee naar de receptie, want ze was benieuwd waar ik dan terecht zou komen en omdat ik nog geen bankaccount heb kon ik nog niet pinnen voor de nacht. En ik had geen cash en ik kon daar m'n creditcard niet gebruiken (dat kan normaal wel altijd), dus toen heeft ze zelfs m'n eerste nacht daar betaald! Ik zei natuurlijk dat dat echt niet nodig was, maar ze stond erop. Dit is wel een goed voorbeeld van hoe de mensen hier zijn, ze beschouwen het als iets heel natuurlijks om je te helpen.

Al met al is dit dus een heel erg mooi land en zijn de mensen heel relaxt en vriendelijk. Het is een gek idee om te bedenken dat je aan de andere kant van de wereld zit, maar het is ook heel erg leuk.

Love, Eva