De derde maand: sunrises, Secret Santa & friends
Blijf op de hoogte en volg Eva
24 Januari 2017 | Nieuw Zeeland, Matakana Island
Hi,
Laat ik beginnen met het nieuwe jaar, die Ben ik namelijk heel bijzonder begonnen: op het oostelijke puntje van de wereld waar de eerste zonsopgang van het nieuwe jaar te zien is, de East Cape op het Noordereiland. Ik was daar samen met Max, Quentin, Lili (Linda), Rafi en twee Franse meisjes. We hadden twee auto's en twee tentjes en zaten aan zee samen met nog wat meer mensen die daar vrij aan het kamperen waren in afwachting van de zonsopgang. Er waren mensen die een kampvuur maakten op het strand, mensen die rondliepen en overal gezellig even kwamen aanschuiven om kennis te maken, het was een relaxt en gezellig sfeertje. En gelukkig waren er ook mensen die vuurwerk hadden meegenomen, dus om 12 uur werd dat op het strand afgestoken. Daarna zaten we onder een hele hoop dekens buiten onder de sterren en zijn we daar uiteindelijk rond een uurtje of 4 in slaap gevallen, om vervolgens om 5 uur weer wakker te worden om naar de zonsopgang te gaan kijken. Het was heel bijzonder om daar te zitten, het voelde letterlijk als de rand van de wereld, ver weg van alles en iedereen (inclusief geen bereik op de telefoons en dus geen afleiding van alle gelukwensende appjes die je altijd krijgt), terwijl de hemel langzaam oplichtte in roze en oranje strepen.
Sinds de laatste update die ik geschreven heb, heb ik samen met de anderen op Alma Alta gewoond. Het was een heerlijke tijd. We waren als één grote familie samen, ik ben dikke vriendinnen geworden met Rebekah en het was elke dag Mediterraans warm. De week voor Kerstmis gaven Phil en Kirstie (de eigenaren van de boomgaard) een Christmasparty voor alle thinners in Roosters (een heel klein bierbrouwhuis met een gezellig café erbij, vlakbij de boomgaard). Toen dit afgelopen was zijn we met z'n allen naar de rivier achter de boomgaard gegaan en hebben we een kampvuur op de oever gemaakt. Het was precies hoe je je een perfect kampvuur voorstelt: een heldere avond met ontelbaar veel sterren, een grote kring vrienden die verlicht wordt door het schijnsel van de vlammen, iemand met een gitaar, iemand met een trommel en iedereen die gezellig meezingt en aan het kletsen is, met op de achtergrond het geluid van het knisperende vuur.
Voor de meesten was het werk die vrijdag afgelopen, toen hebben we namelijk de laatste rijen gethinned. Een paar 'koppels' waren echter gevraagd voor het rethinnen (tot Kerstmis) en voor nog een paar dagen werk na Oud&Nieuw, en (lucky me) Rebekah en ik zaten daar ook bij. Degene die klaar waren hadden gelukkig wel besloten om t/m Kerstmis te blijven. En zo kwamen we op 24 december, Christmas Eve, samen om Kerstmis te vieren. We begonnen met een Treasure Hunt die Lili en Rafi hadden georganiseerd. We werden verdeeld in 2 teams (zie de prachtige Hakafoto van mijn team), elk team kreeg een zelfgetekende kaart van de boomgaard en omgeving met daarop bepaalde gemarkeerde punten. Elk gemarkeerde punt was een opdracht en het team dat als eerste alle opdrachten had gevonden en vervuld en weer terug was bij het beginpunt had gewonnen.
Mijn team verloor helaas nét, maar het was alsnog heel erg leuk. De dag ervoor hadden een paar van ons bij iedereen geld opgehaald en zich over het koken voor het kerstdiner ontfermd. Na de Treasuer Hunt kon de maaltijd dus beginnen, die uit heel veel en heel lekker eten bestond. We begonnen met tapas, het hoofdgerecht was lasagne en als dessert waren er een stuk of zes verschillende cakes. Tussen en tijdens de gangen was het heel gezellig, en na de lasagne was de tijd aangebroken voor Secret Santa. Het is als lootjes trekken met Sinterklaas, maar dan voor een kerstcadeautje. Niclas had mij getrokken en ik heb een heel mooi gevlochten armbandje van hem gekregen.
Het was bijzonder om met deze mensen samen Kerst te vieren, mensen die ik nog maar zo kort ken en die toch als een soort familie voelen. En de avond eindigde natuurlijk weer in een goed feestje.
Op Eerste Kerstdag werden we allemaal lekker laat wakker (we sliepen op Willowford) en hadden we een geslaagd kerstontbijt van crêpes, mousse au chocolat, flapjacks en de stukken cake die waren overgebleven. Hierna gingen alle Alma Alta gangers terug naar huis en kwam er een beetje een weemoedige stemming, omdat de vier Duitse jongens hun spullen moesten pakken, ze zouden namelijk de volgende dag vertrekken. Iedereen heeft het zo naar z'n zin gehad dat niemand wilde dat het over zou zijn.
Later in de middag zijn we nog naar de rivier gegaan om te zwemmen en daarna heeft de Alma Alta familie samen gegeten als afscheid voor de Duitsers. En, heel belangrijk, we hebben onze "wall" gemaakt: de muren en deuren van het huisje van Alma Alta staan vol met foto's en teksten van alle jaren picking en thinning. Het is een leuk idee dat we nu voor altijd een deel van die plek zullen zijn, met onze namen en foto's op de deur.
En de volgende dag was het dan zover, de Duitsers zouden vertrekken en Josi en Manuel zouden ook langskomen om gedag te zeggen, want zij zouden Hastings ook verlaten.
Aan het eind van de middag kwam Pam me oppikken om bij haar met haar man, zoon en zijn vriendin Kerst te vieren. Het was een typisch Kiwikerstmaal: met kalkoen en een ham en als dessert triffle en een zelfgemaakte pavlova met vers fruit. Ook hebben ze hier in NZ van die Christmas crackers die je uit elkaar moet trekken en waar dan een raadsel, een cadeautje en een feestmuts in zit. En dan had ze ook nog een Christmas stocking met cadeautjes boven de open haard hangen voor iedereen. Natuurlijk heel gaaf dat ik zo de kans heb gekregen om een traditionele Nieuw Zeelandse kerstviering mee te maken.
De 27ste begonnen Lizzie en ik een klein avontuur. We zouden samen de Sunrisetrack gaan lopen. Een wandeling op ongeveer een uur rijden van Hastings naar de Sunrise hut, waar je dan kunt overnachten om de sunset en en sunrise te zien. Aangezien we allebei geen auto hebben, moesten we er hitchhikend naartoe. Het eerste stuk was over Highway 50 en we vermoedden dat dit geen probleem zou vormen, maar daarna was er nog 28 km over een weg die doodliep en waar aan het einde de wandeling begon. Het was dus interessant hoe we daar terecht zouden komen
Laat ik beginnen met het nieuwe jaar, die Ben ik namelijk heel bijzonder begonnen: op het oostelijke puntje van de wereld waar de eerste zonsopgang van het nieuwe jaar te zien is, de East Cape op het Noordereiland. Ik was daar samen met Max, Quentin, Lili (Linda), Rafi en twee Franse meisjes. We hadden twee auto's en twee tentjes en zaten aan zee samen met nog wat meer mensen die daar vrij aan het kamperen waren in afwachting van de zonsopgang. Er waren mensen die een kampvuur maakten op het strand, mensen die rondliepen en overal gezellig even kwamen aanschuiven om kennis te maken, het was een relaxt en gezellig sfeertje. En gelukkig waren er ook mensen die vuurwerk hadden meegenomen, dus om 12 uur werd dat op het strand afgestoken. Daarna zaten we onder een hele hoop dekens buiten onder de sterren en zijn we daar uiteindelijk rond een uurtje of 4 in slaap gevallen, om vervolgens om 5 uur weer wakker te worden om naar de zonsopgang te gaan kijken. Het was heel bijzonder om daar te zitten, het voelde letterlijk als de rand van de wereld, ver weg van alles en iedereen (inclusief geen bereik op de telefoons en dus geen afleiding van alle gelukwensende appjes die je altijd krijgt), terwijl de hemel langzaam oplichtte in roze en oranje strepen.
Sinds de laatste update die ik geschreven heb, heb ik samen met de anderen op Alma Alta gewoond. Het was een heerlijke tijd. We waren als één grote familie samen, ik ben dikke vriendinnen geworden met Rebekah en het was elke dag Mediterraans warm. De week voor Kerstmis gaven Phil en Kirstie (de eigenaren van de boomgaard) een Christmasparty voor alle thinners in Roosters (een heel klein bierbrouwhuis met een gezellig café erbij, vlakbij de boomgaard). Toen dit afgelopen was zijn we met z'n allen naar de rivier achter de boomgaard gegaan en hebben we een kampvuur op de oever gemaakt. Het was precies hoe je je een perfect kampvuur voorstelt: een heldere avond met ontelbaar veel sterren, een grote kring vrienden die verlicht wordt door het schijnsel van de vlammen, iemand met een gitaar, iemand met een trommel en iedereen die gezellig meezingt en aan het kletsen is, met op de achtergrond het geluid van het knisperende vuur.
Voor de meesten was het werk die vrijdag afgelopen, toen hebben we namelijk de laatste rijen gethinned. Een paar 'koppels' waren echter gevraagd voor het rethinnen (tot Kerstmis) en voor nog een paar dagen werk na Oud&Nieuw, en (lucky me) Rebekah en ik zaten daar ook bij. Degene die klaar waren hadden gelukkig wel besloten om t/m Kerstmis te blijven. En zo kwamen we op 24 december, Christmas Eve, samen om Kerstmis te vieren. We begonnen met een Treasure Hunt die Lili en Rafi hadden georganiseerd. We werden verdeeld in 2 teams (zie de prachtige Hakafoto van mijn team), elk team kreeg een zelfgetekende kaart van de boomgaard en omgeving met daarop bepaalde gemarkeerde punten. Elk gemarkeerde punt was een opdracht en het team dat als eerste alle opdrachten had gevonden en vervuld en weer terug was bij het beginpunt had gewonnen.
Mijn team verloor helaas nét, maar het was alsnog heel erg leuk. De dag ervoor hadden een paar van ons bij iedereen geld opgehaald en zich over het koken voor het kerstdiner ontfermd. Na de Treasuer Hunt kon de maaltijd dus beginnen, die uit heel veel en heel lekker eten bestond. We begonnen met tapas, het hoofdgerecht was lasagne en als dessert waren er een stuk of zes verschillende cakes. Tussen en tijdens de gangen was het heel gezellig, en na de lasagne was de tijd aangebroken voor Secret Santa. Het is als lootjes trekken met Sinterklaas, maar dan voor een kerstcadeautje. Niclas had mij getrokken en ik heb een heel mooi gevlochten armbandje van hem gekregen.
Het was bijzonder om met deze mensen samen Kerst te vieren, mensen die ik nog maar zo kort ken en die toch als een soort familie voelen. En de avond eindigde natuurlijk weer in een goed feestje.
Op Eerste Kerstdag werden we allemaal lekker laat wakker (we sliepen op Willowford) en hadden we een geslaagd kerstontbijt van crêpes, mousse au chocolat, flapjacks en de stukken cake die waren overgebleven. Hierna gingen alle Alma Alta gangers terug naar huis en kwam er een beetje een weemoedige stemming, omdat de vier Duitse jongens hun spullen moesten pakken, ze zouden namelijk de volgende dag vertrekken. Iedereen heeft het zo naar z'n zin gehad dat niemand wilde dat het over zou zijn.
Later in de middag zijn we nog naar de rivier gegaan om te zwemmen en daarna heeft de Alma Alta familie samen gegeten als afscheid voor de Duitsers. En, heel belangrijk, we hebben onze "wall" gemaakt: de muren en deuren van het huisje van Alma Alta staan vol met foto's en teksten van alle jaren picking en thinning. Het is een leuk idee dat we nu voor altijd een deel van die plek zullen zijn, met onze namen en foto's op de deur.
En de volgende dag was het dan zover, de Duitsers zouden vertrekken en Josi en Manuel zouden ook langskomen om gedag te zeggen, want zij zouden Hastings ook verlaten.
Aan het eind van de middag kwam Pam me oppikken om bij haar met haar man, zoon en zijn vriendin Kerst te vieren. Het was een typisch Kiwikerstmaal: met kalkoen en een ham en als dessert triffle en een zelfgemaakte pavlova met vers fruit. Ook hebben ze hier in NZ van die Christmas crackers die je uit elkaar moet trekken en waar dan een raadsel, een cadeautje en een feestmuts in zit. En dan had ze ook nog een Christmas stocking met cadeautjes boven de open haard hangen voor iedereen. Natuurlijk heel gaaf dat ik zo de kans heb gekregen om een traditionele Nieuw Zeelandse kerstviering mee te maken.
De 27ste begonnen Lizzie en ik een klein avontuur. We zouden samen de Sunrisetrack gaan lopen. Een wandeling op ongeveer een uur rijden van Hastings naar de Sunrise hut, waar je dan kunt overnachten om de sunset en en sunrise te zien. Aangezien we allebei geen auto hebben, moesten we er hitchhikend naartoe. Het eerste stuk was over Highway 50 en we vermoedden dat dit geen probleem zou vormen, maar daarna was er nog 28 km over een weg die doodliep en waar aan het einde de wandeling begon. Het was dus interessant hoe we daar terecht zouden komen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
