De vijfde maand: hippies, bonfires & paradise

Hey allemaal,

Luminate. Tja... waar moet ik beginnen? Hoe zet je iets in woorden neer wat een onbeschrijfelijke week was? Het was echt zo'n geweldige ervaring! Het is een heel bijzonder festival. Ik heb heel veel geleerd, gedanst, ben geïnspireerd geraakt en geroerd geweest door de mensen om me heen daar. Het waren allemaal hele bijzondere mensen, er hing een sfeer van liefde en vriendelijkheid, zonder enig judgement en dat was heel bevrijdend om mee te maken en negen dagen in te leven. En daarnaast heerste er natuurlijk ook de typische festivalsfeer waar ik zo van hou. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld dat je voor je tentje eten zit te maken en dat iemand op het terrein opeens naar de lucht begint te huilen (als een weerwolf) of begint te juichen, en dat binnen de kortste keren het hele terrein meedoet.
Het terrein bestond uit het kampeergedeelte, op een groot open veld omringd door bomen, en het terrein met de workshoptenten en de podia erop. Deze twee werden verbonden door een mooie, korte walkingtrack van vijf minuutjes over een heuvel en een stukje door het bos. Het terrein met de podia was vrij groot en hoewel er dus wel veel mensen op het festival waren (rond de 4000), was het nooit crowded, alleen gezellig druk. Het podiaterrein bestond uit verschillende 'zones':
- de Tribal Zone, de zone met het grootste vuur 's avonds, een hoop yambes en trommels, een tent voor workshops en een kleine tipitent als sacred place. Het had echt een indianenstam gevoel deze zone, en het was mijn favoriet.
- de Electronical Zone, een podium waar hier 's avonds de elektronische muziek was.
- The Village, een soort marktje met eten en drinken, kleren en sieraden en ook een podium met een 'open mic' waar iedereen zich voor kon inschrijven. De winkeltjes waren in tenten die in een cirkel waren opgezet en in het midden lagen altijd mensen op het gras te luisteren naar the Village Stage, te kletsen en te eten.
- Live Stage, het grootste podium
- the Circus Space, de circustent
- the Chillounge, een grote tent met tapijt en kussens op de vloer en ook een plek waar livemuziek was.
Verder waren er dan nog meer tenten waar allerlei workshops in werden gegeven. Het hele terrein en alle tenten en podia waren met heel veel zorg, aandacht en liefde vormgegeven en alles zag er prachtig uit. Zelfs de wc's waren niet van die portaloos, maar waren gemaakt van hout (ik heb een foto ervan gemaakt). Wat ook zo goed was aan het festival, was dat er geen afvalbakken waren. Iedereen moest zijn afval zelf van het terrein weer mee naar huis nemen en als je eten of drinken kocht, moest je zelf een bord en beker hebben om het in te doen. Ik heb het hele festival geen afval op de grond zien liggen! Ook waren de wc's compostwc's en dus goed voor de natuur en waren de douches op zonne-energie. Überhaupt wasten de meeste mensen zich in de rivier, die met een kwartiertje lopen door de velden te bereiken was.
Ik denk dat tweederde van de mensen daar echt hippies waren en het was voor het eerst dat ik ze meemaakte. Zoals ik al zei beviel dat me goed en al snel liep ik ook de hele dag rond op blote voeten. Maar het was vooral de manier waarop de meeste mensen daar naar het leven keken waar ik van onder de indruk was en waar ik door geïnspireerd raakte.
En dan had je natuurlijk ook nog de workshops. Het aanbod was heel divers, zo had je bijvoorbeeld yoga, meditatie, yambe, massage, een paar spirituele workshops waar ik veel over mezelf heb geleerd, zang, informatieve workshops (bijv over duurzaamheid), kirtan (hier waren Maja en ik grote fan van, we zijn vier van de vijf keer gegaan), weven en dans.
Het was samen met Maja supergezellig, we kunnen het ontzettend goed vinden samen, en omdat het festival acht dagen duurt, herken je na een paar dagen bijna alle gezichten van de mensen die er zijn en is er ook de tijd om echt vrienden te maken. Omdat je tijdens de workshops bijzondere dingen met elkaar deelt, wordt er een heel speciale band gecreëerd.
Overdag gingen we vaak naar workshops, naar de rivier, zaten we te luisteren naar muziek en 's avonds wisselden we dansen en om het vuur zitten af. In elke zone was 's avonds een vuur, want omdat we hoog op een berg zaten werd het flink koud in de nacht. De plek waar ik elke nacht uiteindelijk naartoe werd getrokken was de Tribal. Maja zei altijd lachend: "oh als ik jou 's avonds kwijt ben dan weet ik precies waar ik je kan vinden, dansend om het vuur".
Als je aan kwam lopen dan hoorde je al van ver het geluid van de trommels en het gejoel van de dansende mensen. Gevolgd door het beeld van de vonken die hoog de donkere met sterren bezaaide hemel inspatten en mensen die helemaal in hun element rond het vuur staan te dansen, als donkerrode schaduwen. En het was heerlijk om de hele nacht rond het warme vuur te dansen.
Ik kan nog wel uren doorgaan over het festival, ik hoop in iedergeval dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van hoe het was. Het was ongetwijfeld een van m'n hoogtepunten van Nieuw Zeeland (en dat wil heel wat zeggen!), en ik ben zo blij dat ik last minute heb besloten om er heen te gaan.

Na het festival zijn Maja en ik naar Marahau gegaan, het dorpje naast de ingang van het Abel Tasman park. Ik zou hier gaan wwoofen in een hostel (3 uur housekeeping in ruil voor gratis verblijf) en Maja besloot met me mee te gaan. De eerste paar dagen bestonden vooral uit bijslapen, want veel slaap zat er tijdens het festival niet in. En ik was me ook aan het voorbereiden voor de vierdaagse hike die ik door het park zou gaan doen. Dus drie dagen later ging ik op pad met m'n rugzak en m'n hikingboots, regelrecht naar het paradijs. De wandeling bestond uit combinatie van regenwoud en prachtige stranden. Ik had nog nooit zulke mooie stranden in m'n leven gezien. En dan de kleur van het water! Groen, turqoise en blauw. Elke ochtend was het vier/vijf uurtjes lopen en de rest van de dag bracht ik door op het strand. Ik sliep in hutten en had geluk met het weer, want het was heerlijk zonnig.
Het was lekker om zoveel tijd met mezelf te hebben tijdens het wandelen. Zo kon ik alles wat ik tijdens het festival had gezien en meegemaakt rustig laten integreren. En 's avonds in de hut waren er altijd weer mensen om mee op te trekken.
Al met al heb ik dus heel erg genoten van de hike en alle mooie beelden staan nog steeds levendig op m'n netvlies.
Na de hike ging ik weer terug naar Marahau om nog een week in het hostel te werken. De dichtsbijzijnde supermarkt is in Motueka, wat ongeveer een half uurtje met de auto is. Aangezien Maja en ik allebei geen auto hebben en de rest van de wwoofers in het hostel ook niet, gingen we hitchhikend op en neer. Ik zat een beetje met het idee te spelen in m'n hoofd om nog voor twee weken werk te zoeken, om wat extra geld erbij te verdienen voor een Skydive en voor Bali (daar vlieg ik op 23 april heen).
Op de terugweg van de supermarkt werden Maja en ik opgepikt door een man die op een appel- en kiwiboomgaard bleek te werken. Hij zei dat ze nog mensen aannamen en heeft met de manager voor me geregeld dat er een baantje voor me was. Plus verblijf in een caravannetje op de boomgaard voor een hele lage huur. Waar hitchhiken je wel niet terecht kan brengen.
Ik heb hier twee en een halve week appels geplukt. Het is zwaarder dan uitdunnen, maar ook meer lonend omdat je al die bins met mooie, glanzende appels als resultaat hebt. En heel veel verse, frisse, gratis appeltjes om te eten is ook niet verkeerd. Op een zaterdag ben ik na het werk naar Marahau naar het hostel gehitchhiked om m'n vrienden daar, en vooral Maja natuurlijk, even op te zoeken. Ik was van plan voor het donker weer terug hitch te hiken, maar nu bleek er een feest te zijn 's avonds in iemands huis. Miss Marahau, een kostuumfeest waarin alle mannen als vrouwen verkleed moesten en alle vrouwen als mannen. Maja haalde me over om te blijven en voor ik het wist stond ik met iedereen rondom de verkleedkist van het hostel te zoeken naar mannenkleren. Het was hilarisch om alle jongens te zien, die waren helemaal in hun sas met de kans om make up en een pruik op te doen en een jurk te dragen. En het allerleukste was dat ze zich ook gingen gedragen als meisjes en op het feest gingen dansen als meisjes.

Na twee en een halve week de ladder op en af klimmen, heel veel appels eten en genieten van de zon, aangezien de rest van het Zuidereiland blijkbaar kouder is, was het weer tijd om verder te reizen. Op m'n vrije dag ben ik nog met Beth, het Engelse meisje waar ik mee samenwoonde, naar Golden Bay geweest en zijn we op strandjes- en poelenntdekkingstocht gegaan, waarbij we een poel vonden waar ik tot mijn grote vreugde van de rotsen kon springen. Ook ben ik 's avonds langsgegaan bij de vier Duitse jongens en Raffi en Linda, zes mensen met wie ik samen in Hastings heb gewerkt en die in de buurt verbleven.

En wat ook heel erg leuk was, was dat Thijs en ik erachter kwamen dat we een dag in hetzelfde stadje zaten. Dus vorige week donderdag na m'n werk hebben we afgesproken op het strand om lekker bij te kletsen. Het was heel leuk om elkaar weer te zien en ook heel onrealistisch en gaaf tegelijk om elkaar zo aan de andere kant van de wereld tegen te komen.

Na de boomgaard had ik nog precies zes weken over om m'n reis over het Zuidereiland af te maken. Ik kan niet geloven dat de tijd zo snel gaat en ik al bijna een half jaar hier in dit fantastische land ben.

Liefs, Eva