De vierde maand: Up in the Far North & going South

Kia ora,

Nadat ik uit Raglan ben weggegaan, ben ik doorgereisd naar Paihia in de Bay of Islands, helemaal in het noorden (Northland) van Nieuw Zeeland. Het klimaat is hier subtropisch, dus het stadje had echt een vakantiefeeling, vol leuke kleine barretjes en met een strand. Terwijl ik langs de hostels liep om er eentje uit te kiezen, zag ik opeens in de tuin van een van de hostels een rood hemd dat me heel bekend voorkwam en ik dacht bij mezelf: hé dat is precies hetzelfde hemd als Max (van de boomgaard) heeft, wat toevallig. Toen ik dichterbij kwam, hoorde ik echter ook een onmiskenbaar Brits accent en zag ik dat het Max wás! Het is zo grappig en leuk om mensen plotseling out of the blue weer tegen te komen. Ik dacht dat zij in Auckland zaten en zij dachten dat ik nog in Raglan zat, dus we hadden helemaal niet verwacht elkaar daar tegen te komen. Samen met hem, Quentin en twee Engelse zusjes ben ik die dag een wandeling gaan maken en 's avonds zijn we naar een bar gegaan waar mensen die een muziekinstrument bespelen live muziek mogen maken als ze dat leuk vinden. Een meisje uit ons hostel (en een vriendin van de zusjes) zou daar die avond viool gaan spelen. Ik was natuurlijk meteen geïnteresseerd en na even met haar gekletst te hebben en ik haar vertelde dat ik het spelen mis, boodt ze meteen aan of ik niet even op die van haar wilde spelen. Dus ik ben door de achterdeur met de viool naar buiten gegaan naar een soort binnenplaatsje, zodat ik in alle rust het kon proberen. Het was zo heerlijk om weer even een viool in m'n handen te voelen en er muziek op te kunnen maken, ik genoot er heel erg van!

De Northland is een lang, smal uitsteeksel van het Noordereiland en op het puntje heb je Cape Reinga met daaronder langs de westkust 90 Mile Beach, een zandstrand die als snelweg mag worden gebruikt als je een 4wheeldrive hebt, en hele grote zandduinen. Paihia ligt wat verder naar beneden en ik was op zoek naar iemand met een auto die naar Cape Reinga zou gaan. Mijn gebeden werden verhoort, want toen ik de volgende ochtend wakker werd, begon er een Amerikaans meisje tegen me te praten en na nog geen 2 minuten vroeg ze of ik misschien zin had om met haar verder mee naar het noorden te gaan. Ik ben er meteen op in gegaan en nog geen half uur later zat ik opeens in een auto voor een kleine roadtrip van drie dagen in Northland. Onze eerste stop was de Rainbowfalls, een waterval met daarachter een grote grot waar je heen kon klimmen en vanuit daar in het water kon springen. Hier ontmoetten we Itamar, een Israëlische jongen met een eigen auto, die het laatste lid van ons reisgezelschap werd. Dat is het leuke van reizen: je wordt 's ochtends wakker met geen idee wat je die dag gaat doen en nog geen uur later ben je opeens op een andere plek met twee nieuwe vrienden.
We vervolgden onze reis naar Rarawa Beach, een strand met het meest witte zand dat ik ooit heb gezien. Het is een heilig strand voor de Maori's en wordt nu door ze beschermd, wand mensen namen vroeger het zand van het strand mee, omdat het zo fijn en wit is. Hier hebben we onze tentjes opgezet, gekookt en onder de sterren hele interessante gesprekken gehad. Sky, het Amerikaanse meisje, heeft een heel ongewoon leven geleidt, ze reist namelijk al sinds ze drie jaar oud is (toen natuurlijk nog met haar moeder) en heeft ook een jaar als ondervrager in het Amerikaanse leger in Mexico gewerkt. Itamar heeft in Israël drie jaar in het leger gezeten (dat is daar verplicht), allebei hadden ze dus genoeg verhalen om te vertellen.

De volgende dag vervolgden we onze reis naar Cape Reinga, een prachtige en ook speciale plek. De Maori's geloven dat hun 'spirits' na hun dood naar Cape Reinga gaan om vanuit daar het land der levenden te verlaten, voor hun is het dus een hele spirituele plek. Ook is het de plek waar de Tasman Sea en Pacifische Oceaan samenkomen, dit punt is te zien, want de zeeën hebben een verschillende kleur en midden in de oceaan zijn er opeens golven die uit twee verschillende richtingen op elkaar botsen. We zijn daar de hele middag gebleven, omdat we zijn rond gaan klimmen op de Cape en zo kwamen we op een gegeven moment in een prachtig uitgestorven baaitje waar we op de rotsen konden staan, terwijl de golven om ons heen opspatten en we uitkeken over de grootste oceaan ter wereld, die zich dan ook uitstrekte tot zover ons oog kon kijken. Het was een van die momenten dat je het gevoel hebt dat je op de rand van de wereld staat en de tijd stil lijkt te staan.

Toen we Cape Reinga uiteindelijk verlieten, begon het namiddaglicht alles al in een gouden gloed te zetten. We hebben een sandboard gehuurd en zijn naar de Giant Sanddunes gegaan. Het was zo maf, eerst loop je over gewone heuvels met begroeiing, en van het ene op andere moment loop je opeens in een soort woestijn. De zandheuvels waren hoog en het was een goeie work out om er tegenop te klimmen. De eerste keer dat ik op m'n sandboard ging liggen en over het randje keek, vond ik het eng om te gaan, want het leek net alsof je 90 graden naar beneden ging. Dat was natuurlijk niet zo, hoewel het wel echt steil was. Nadat ik echter de eerste keer ben gegaan, vond ik het zo leuk dat keer op keer opnieuw wilde en uiteindelijk het meest van ons drie ben gegaan. We hadden het perfecte tijdstip van de dag, het zand lichtte goud op in het avondzonnetje, het zand was lekker warm, maar niet meer gloeiend heet en er waren nog maar heel weinig mensen.

Onze laatste dag besloten we naar het Waipoua Kauri Forest te gaan, waar de oudste boom van NZ staat, 2000 jaar oud! Hij was gigantisch en heel indrukwekkend. Daarna heeft Sky me een mermaidpool laten zien. Dit is een uitholling in de rotsen naast de zee, waar na high tide het water in blijft staan zodat je een poel krijgt.
Helaas kwam er de volgende ochtend een einde aan ons gezelschapje en heeft Sky me in Auckland afgezet. Hier zou ik één nachtje blijven slapen, want ik had via de New Zealand Backpackers pagina op Facebook een Israelisch meisje ontmoet die naar Coromandel zou gaan en had gevraagd of er mensen mee wilden. Dat is uiteindelijk uitgegroeid in een groep van 7 personen (in twee auto's): drie Israëlische meisjes, een Israelische jongen, een Duits meisje en een Duitse jongen en een Dutchie, namelijk ik (:
Zoals ik al had verwacht vond ik Auckland niet heel fantastisch, maar het gaf me wel de gelegenheid om met Lucy af te spreken, wat heel erg leuk was. Ik weet niet meer of ik jullie over haar heb verteld in m'n eerste mailtje of niet, maar Lucy is een Nieuw Zeelands meisje die ik op m'n eerste dag heb ontmoet tijdens m'n vlucht van Auckland naar Wellington. Ze zei dat m'n Engels heel erg verbeterd is en ze heeft me uitgehoord over alles wat ik in NZ heb meegemaakt, aangezien ik niet had verwacht naar Auckland te gaan en dus ook niet om haar nog te zien, was het heel leuk dat dat toch nog even kon.

Coromandel staat bekend om haar prachtige stranden en ik heb daar ook een paar van de mooiste stranden van m'n leven gezien. Hun namen zijn: Cathedral Cove en Stingray Bay en je kunt er niet met de auto komen, wat het juist extra leuk maakt. Daarnaast was het ook een hele gezellige groep met z'n zevenen, Israëlische mensen zijn hele leuke mensen ben ik achter gekomen(in iedergeval degene die ik heb ontmoet). En degene die ik heb ontmoet waren allemaal open minded, dus het was leuk om het met ze te hebben over godsdienst (omdat ze allemaal Joods zijn), dienstplicht (omdat ze in Israel dienstplicht hebben) en over Palestina, en ik heb een paar hele interessante gesprekken/discussies gehad over deze onderwerpen.
De laatste dag in Coromandel (ik was er drie dagen) hebben we een hike naar de Pinnacles gemaakt, je klimt naar de rotsachtige top boven het bos uit en wordt beloond met een beeldschoon uitzicht.

Ik vond het jammer om deze groep te moeten verlaten, maar ze gingen verder op het Noordereiland met plekken die ik al uitgebreid heb gezien, en ik voelde dat het tijd werd om naar het Zuidereiland te gaan. Dus ik heb de ferry gepakt en ben in Picton en de Malborough Sounds aangekomen. De Malborough Sounds zijn prachtig, ik heb een hike gemaakt en ik ben er verliefd op! De hostel waar ik in slaap is ook niet verkeerd, met elke avond verse huisgemaakte chocoladecake met ijs.

De eerste week van februari ga ik met Maja naar een acht dagen durend festival in de Abel Tasman, Luminate. Daar zal ik de volgende keer verder over schrijven (: