Week 3 & 4: The Elephant Rock and Mt. Doom

Kia ora,

Stel je voor dat je in een klein bootje zit op het water in een pikdonkere grot. Door de grot zijn touwen gespannen waaraan de schipper, die achter op de boot zit, langzaam het bootje voorttrekt. Zo glij je geruisloos over het donkere water heen. En boven je hoofd zijn ontelbare glinsterende kleine blauwe schitterinkjes zichtbaar: glimwormen. En hoe langer je ronddobbert hoe meer je er ziet, omdat je ogen langzaam in hun nachtstand komen te staan. Soms zitten ze ook op de zijkant en het is net alsof je tussen de sterren doorvaart. Zo ervoer ik de glowworm caves in Waitomo. Volgensmij heb ik de hele bootrit met open mond naar het plafond zitten te staren, helemaal betoverd. Het duurt 20 minuten voor je ogen om zich helemaal aan te passen aan het donker en dat is waarom ze je zeker een half uur in dat bootje laten, want als je ogen zich helemaal hebben aangepast kun je de glowworms het beste zien.

Ik ben in Waitomo ook naar een Kiwihouse geweest en daar heb ik twee echte kiwi birds gezien! Deze dieren zijn met uitsterven bedreigt door predatoren die naar Nieuw Zeeland zijn gekomen, maar hier niet officieel thuishoren. De Nieuw Zeelanders doen nu hun best om van die predatoren af te komen en de populatie kiwi's weer te vergroten, maar dat kost veel tijd en geld. In een kiwihouse houden ze kiwi's en laten ze zich voortplanten waarna sommige in het wild worden gelaten en andere daar worden gehouden of naar een ander kiwihouse in het land gaan. De kiwi is ongeveer zo groot als een kip, maar dan met een hele lange snavel, een hele andere vorm lijf en ze lopen heel grappig. Ik vond het een heel schattig diertje en ik ben heel blij dat ik er nu eentje gezien heb.

Na Waitomo ben ik door gereisd naar New Plymouth, een heuvelachtig stadje aan de kust. Hier ben ik vooral opgetrokken met een Nederlands meisje uit Leiden, Maja, die van oorsprong Duits is en een Duitse vrouw, Tina, die al 8 maanden bezig is met over de wereld reizen. We spraken eigenlijk alleen Engels, maar af en toe als we niet op een woord konden komen was het wel handig, want dan kon Tina het bijvoorbeeld in het Duits tegen Maja zeggen en Maja in het Nederlands tegen mij.
We hebben een strandwandeling gemaakt en zijn naar een rugbywedsrijd geweest: de Taranaki Bulls tegen Tasman. Dat is vergelijkbaar met bijvoorbeeld AZ tegen PSV, rugby is hier wat bij ons voetbal is. Dus in de teams zaten mannen die ook in de All Blacks spelen, maar dit is dan op nationaal niveau en de All Blacks zijn internationaal (als het Nederlands Elftal). Het was echt heel gaaf om te zien, het publiek was heel fanatiek met het aanmoedigen van de Taranaki Bulls en wij zijn even fanatiek mee gaan schreeuwen en juichen. Ze hebben helaas net verloren, maar het was zo spannend op het einde! Ze stonden bijna gelijk in de laatste paar minuten, maar Tasman had de bal nu vlakbij de streep van de Bulls weten te krijgen en na nog een paar zenuwslopende minuten is het ze toch gelukt om er een try van te maken (dan raakt een van de spelers met de bal de grond achter de lijn).

Een andere hele leuke dag was toen we gingen proberen om naar de elephant rock te komen. Dit is een rots aan de kust in de vorm van een olifant (zie foto) op 50 minuten rijden van New Plymouth. Samen met Maja en Tina gingen we proberen te hitchhiken, want we hadden alledrie geen auto. Er stopten na nog geen 10 minuten een man voor ons die, zodra hij hoorde waar we heen gingen, zei: oohh ik heb een day off dus ik breng jullie er wel even naartoe. Vervolgens heeft hij daar een uur gewacht terwijl wij over het strand naar de rots liepen en ons weer teruggebracht, omdat hij niet wilde dat we daar zouden stranden (het was niet zo'n drukke weg). Weer een goed voorbeeld van de ongelofelijke vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders. Het regende die dag en het waaide ook behoorlijk, dus ondanks dat het low tide was, stond het water best hoog. Uiteindelijk hebben we onze bikini's maar aangetrokken en zijn we half door het water, half over rotsen naar een grote rots wat meer in de zee gewaad en vanaf die rots konden we de elephant rock (die wat verscholen achter een uitstekende rots ligt) zien! Het voelde wel stoer om zo in de regen op die rots te staan met de golven om ons heen, uitkijkend op de elephant rock.

Na New Plymouth ben ik verder gereisd naar Taupo, een stadje aan het grootste meer van Nieuw Zeeland, het meer heeft de grootte van Singapore! Hier zijn de Huka Falls, beroemd om hun waanzinnige kleur (zie foto) en ik ben hier ook op een boottour gegaan naar een Maori rockcarving, die was heel mooi om te zien (zie foto). Na drie nachten had ik afgesproken met Josi en Manuel, het Duitse stel dat ik heb ontmoet in Hastings. Zij zijn daar de afgelopen weken gebleven en werken daar nu, maar in het weekend zijn ze vrij. Op zaterdag kwamen ze me oppikken in Taupo en zijn we samen naar Turangi gereden, een piepklein dorpje aan de rand van Tongariro National Park: een beroemd vulkanisch gebied met een van de beste dayhikes van Nieuw Zeeland, waarbij je ook langs Mount Doom van Lord of the Rings komt! Voor de Tongariro Crossing moet het goed weer zijn, anders wordt de track gesloten. Gelukkig hadden we geluk, want het was zonnig met een blauwe lucht en weinig bewolking (dat is vooral belangrijk als je de uitzichten wil kunnen zien). Op zondag stonden we om 6 uur op, zodat we vroeg de wandeling konden starten. Het was alsof ik regelrecht Mordor inliep. Het is een prachtig gebied, maar wel echt met een woeste, ruige, onherbergzame schoonheid. Alles was grijs, zwart en rood met witte sneeuw erdoorheen. We hebben in totaal 6,5 uur gelopen en het was echt een hele gave wandeling, ik ben heel blij dat ik hem heb gedaan. Mt Doom was goed herkenbaar, want hoewel ze in de films de kleur en de top wel wat aangepast hebben, was de vorm onmiskenbaar hetzelfde. Terwijl ik daar liep bedacht ik me dus ook dat de acteurs van LOTR hier ook gelopen hebben, dat was wel een gek idee.

Vandaag ben ik precies één maand weg, en het is nog steeds heerlijk hier in NZ!

Liefs